Ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη
Λίγες μέρες μετά
Πολλοί υποστήριξαν πως ο Μίκης ένωσε τους Έλληνες με το θάνατό του. Πράγματι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί βρέθηκαν στην εκκλησία, όλες οι ιδεολογικές ομάδες και κόμματα μίλησαν συγκινητικά για το Μίκη, κανείς δεν βρέθηκε να μην μιλήσει επικριτικά για εκείνον. Ο θάνατός έκανε πολλούς να θυμηθούν τους αγώνες του.
Διάβασα ωστόσο επικριτικά σχόλια για την ομιλία Κουτσούμπα στην εκκλησία.
Νομίζω όμως πως και οι κομμουνιστές έριξαν νερό στο κρασί τους. Δεν υπήρξαν κόκκινες σημαίες, ηρωικά εμβατήρια. Είδαμε μια παραδοσιακή ελληνική κηδεία, δεν υπήρξε καύση του νεκρού, ούτε αποχαιρετισμός με πολιτικό τρόπο χωρίς ιερείς.
Ίσως θα πρέπει να πούμε πως ο Μίκης αν και δήλωνε κομμουνιστής, ήταν στενά συνδεδεμένος με την ελληνική πραγματικότητα. Σε αυτό διέφερε από την αριστερά του Περισσού. Και χρειάζεται να το θυμόμαστε αυτό. Ο Θεοδωράκης δεν ταυτίστηκε με την πολιτική κάποιου κόμματος.
Ο θάνατος του στάθηκε η αφορμή να μιλήσουν για τους αγώνες του και για το τραγούδι.
Πολύ λίγοι όμως σκύψαμε πάλι να ξανασκεφτούμε την ελληνική ιστορία.
Βέβαια η ιστορία εξελίσσεται ταχύτατα και σε λίγο αυτά που θεωρούνταν σίγουρα μπαίνουν σήμερα στο περιθώριο. Όμως η μεγάλη τέχνη ποτέ δεν θα χάσει τη σπουδαιότητά της, και το έργο του Θεοδωράκη είναι έργο πρώτα και κύρια έργο μεγάλης τέχνης.