Το χρονικό μιας απρόσμενης Άνοιξης
Είναι ένα κείμενο που το αγαπάω. Είναι ημερολόγιο, αλλά με καταγραφές πιο σημαντικές, λογοτεχνικές, φιλοσοφικές, θεωρητικές.
Είναι γραμμένο την περίοδο της καραντίνας, 2020-21 και συνενώνει πολλά είδη, ημερολόγιο, στοχασμό, διήγημα, λογοτεχνική κριτική, φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων. Έχει ένα χαρακτήρα πρόβλεψης. Η πρόβλεψη πολύ συχνά με ακολουθεί στα διάφορα κείμενα που γράφω, ίσως γιατί καταλαβαίνω πολύ έντονα το σύντομο του βίου.
Στο έργο αυτό για παράδειγμα βλέπω πως τα κράτη θα στραφούν στον εαυτό τους, οι μεγάλες ενώσεις θα αρχίσουν να διαλύονται, αλλά παρ' όλα αυτά η έννοια των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας θα αυξηθεί. Αν με ρωτήσετε βλέπω την εξέλιξη να αποτελείται από μικρά κράτη γενικώς, τα οποία όμως θα επιδιώκουν την απόλυτη ελευθερία. Ύστερα θεωρώ πως ο κορονωιός δημιούργησε νέες συνθήκες στην ανθρωπότητα, αφού ο άνθρωπος αντιμετώπισε το θάνατο με τόσο ρεαλισμό και αληθοφάνεια. Θεώρησα πως αυτή η κατάσταση θα φέρει μεγάλες αλλαγές και αναταραχές στην Ευρώπη. Το συμπέρασμα το έβγαζα αφού σύγκρινα το Τσέρνομπίλ με την εξέλιξη της Ευρώπης. Μετά το Τσέρνομπίλ διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και εκείνο το συμβάν έπαιξε ρόλο, γιατί οι άνθρωποι ήθελαν να ζήσουν αλλιώς. Έτσι και τώρα έβλεπα πως μετά την πανδημία οι άνθρωποι θα θελήσουν να κάνουν στη ζωή τους μεγάλες αλλαγές. Μπορώ να καταλάβω πως οι σημερινοί πόλεμοι στον κόσμο είναι αποτέλεσμα και της περιόδου του εγκλεισμού και των θανάτων της περιόδου εκείνης. Αν και οι αλλαγές είναι αρνητικές εντάσσεται μέσα στα δικά μου κείμενα ένας παροξυσμός που βλέπουε σήμερα στη Ευρώπη και στο Ισραήλ. Τι απομένει στους ανθρώπους; Να μορφώσουν καλά μια νέα γενιά και να ακολουθήσουν τις παραδόσεις τους.
Τα νέα παιδιά, οι μαθητές έχουν μεγάλη θέση στο έργο μου, μεγάλη είναι και η προσπάθεια των μεγάλων για να τους προσφέρουν πολλά. Σήμερα τα παιδιά στερούνται πολλά, γιατί έχει διαλυθεί η οικογένεια και αν υπάρχουν προβλήματα από εδώ όλα αυτά ξεκινούν.
Ποια είναι η δική μας παράδοση; Η δική μας παράδοση είναι η έξοδος στη θάλασσα και η γνώση του ταξιδιού, η συνειδητοποίηση πως πρέπει να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Από την έννοια αυτή, το πλησίασμα της Ελλάδας με την Κύπρο, την Αίγυπτο, το Ισραήλ είναι σε καλή κατεύθυνση. Όμως είναι η αρχή του ταξιδιού, δεν ξέρουμε που θα τραβήξει το παιχνίδι. Η κίνηση απόλυτα και μόνο για την Ευρώπη, νομίζω πως έχει προβλήματα, το ίδιο και ο αντίστοιχος δρόμος προς τη Ρωσία.
Ο Έλληνας πρέπει να είναι πολυσχιδής να μπορεί μεταλλάσσεται και να αλλάζει μορφές, δρόμους, επιλογές. Ο Πρωτεύς και π Οδυσσέας είναι οδηγοί. Ενώ πρότυπο της Δύσης ο Αινείας.
Και για την σημερινή εποχή στην Ελλάδα έβλεπα πως αφού η αρχή της αιτιοκρατίας δεν λειτουργεί, πρέπει να αναδιαμορφώσουμε ιδέες και απόψεις. Η εποχή που διανύουμε είναι εποχή της επαναδιαπραγμάτευσης των βασικών ιδεών.
Το κείμενο αυτό μου αρέσει και είναι επίκαιρο.