Μιχάλης Πάτσης
Η συλλογή του Σωτήρη Σαράκη «Οδός Κολοκοτρώνη»
Τα ποιήματα αυτά τα οποία αναπλάθουν ή εικονίζουν μια διάθεση της εποχής
προς το συγκεκριμένο, ένας νέος παρνασσισμός ας το πούμε ή ένας νέος ρεαλισμός
δημιουργούν πολύ συχνά καλή διάθεση στον αναγνώστη, ο οποίος φυλλομετρώντας την
συλλογή μπορεί όχι μόνο να συγκινηθεί, αλλά και να σκεφθεί για τα θέματα που το
απασχολούν. Θα πρέπει να μην μας διαφεύγει
πως η ποίηση αυτής της μορφής είναι εκείνη που η εσωτερική διάθεση του ποιητή
προσπαθεί να εναρμονιστεί με την πραγματικότητα έξω από αυτόν. Η αρμονία του εσωτερικού
με τον εξωτερικό χώρο ή η αντίστοιχη ισορροπία που προσπαθεί να απεικονίσει την
προσπάθεια για έκφραση, χάνεται και ο εσωτερικό χώρος μπαίνει και μεταπλάθει
τον εσωτερικό κόσμο.
Ο Ποιητής είναι δέσμιος της πρακτικότητας που ζει και την οποία βιώνει.
Τα ποιήματά του, μικρά διηγήματα ή μυθιστορήματα, ιστορίες που φεύγουν γρήγορα.
Το ποιητικό βιβλίο περιέχει μικρότερες συλλογές οι οποίες εκφράζουν
στοιχεία της πραγματικότητας εσωτερική κυρίως του ποιητή. Κύριος στοιχείο του
εσωτερικού κόσμου, η κίνηση, η απορία, η ανανέωση, η σιωπή, ο θάνατος.
Ιδιαίτερη ποιητική μονάδα η έννοια του δρόμου, της οδού η οποία
φαίνεται όχι μόνο να συντροφεύει τον ποιητή, αλλά είναι και αυτή που δίνει προορισμό
και κατεύθυνση στο ζωή. Ο δρόμος είναι το πεδίο που ο άνθρωπος ξεπεζεύει από τα
προβλήματα και βρίσκεται ένας προς έναν με τον εαυτό του, μοναδική φωλιά
υπαρξιακής αναζήτησης και αναστοχασμού, στο δρόμο ο άνθρωπος σκέφτεται και αναμοχλεύει
το προσωπικό και το πνευματικό του φορτίο. Ο δρόμος που δεν είναι μόνο ο
φυσικός δρόμος που βλέπουμε, αλλά και η πνευματική οδός η οποία απαιτείται και
χρειάζεται στον άνθρωπο που ζητά και αναζητά το νέο.
Γράφει στο «Σε δρόμο ερημικό»
Σωτήρης Σαράκης
«Σε δρόμο ερημικό»
Πες μου αν είναι αυτό πολιτικώς ορθό, σε δρόμους
ερημικούς να ψιθυρίζω στίχους
στίχους που κουβαλώ απ΄ τα νεανικά μου
ακόμα χρόνια, όταν
βρεθώ σε δρόμο ερημικό τους ψιθυρίζω, όμως
πια τους μισοξεχνώ, τους παραλλάζω
και τι θα πει, τι θ σκεφτεί ο ποιητής όταν ακούσει
έτσι με λάθη την καλύτερη
στροφή του ποιήματος του, ίσως
θυμώσει, λυπηθεί ∙ πάλι ποιος ξέρει
μπορεί μετά το πρώτο
συνοφρύωμα, ξαφνιασμένος
να ψιθυρίσει μα για ιδές το, ακούγεται
καλύτερα έτσι! θα μου πεις
ω της αυθαιρεσίας! ακροβασίες με τραβηγμένες
υποθέσεις, ψάχνω
συγχωροχάρτι για το επίμονο
ατόπημά μου ∙ ή μάλλον
θα μου πεις, τι κάθεσαι
και κουβεντιάζεις τόσην ώρα, πώς
θ’ ακούσει, ποιος ποιητή για φέρε τους
στο νου σου έναν έναν με τους στίχους του
νεκρός κι άλλος νεκρός, όλο νεκροί
μα και αν ακόμα
ζει κανείς τους, πού ν’ ακούσει, πώς
μίλια μακριά τους κακοπαθημένους
στίχους του∙ σωστά
σωστά, τι κάθομαι
και βασανίζομαι άδικα, όμως
κάπου το έχω δει γραμμένο αυτό,
νεκρός
ή ζωντανός ο ποιητής ακούει
τους στίχους του όταν κάποιος περπατώντας
σε δρόμος ερημικό τους ψιθυρίζεις.
Η παράδοση βαραίνει στην ποίηση και στην μνήμη του ποιητή. Ο Σαράκης
ανήκει στην παλιότερη γενιά των ποιητών οι οποίοι μεγάλωσαν με την μαθητεία
στην ελληνική και ξένη ποίηση
και πολύ συχνά αυτό ανιχνεύεται στα ποιήματά του ως στοιχεία μορφοπλαστικό. Πολλά
ποιήματά του αποτελούν σημεία αναφοράς προς άλλους ποιητές, οι οποίοι αποτελούν
μέρος του ποιήματός του. Όμως και οι ποιητές αποτελούν μέρος της ανθρωπότητας
και των απλών και καθημερινών ανθρώπων που πολύ συχνά βλέπουμε στα ποιήματά
του, οι οποίοι δημιουργούν μια ενότητα υποστάσεων και παραδοχών.
Η ποίηση του Σαράκη εκφράζει την τάση της ελληνικής ποίησης να συνδεθεί
με την πραγματικότητα, όχι μόνο με τα σύμβολα του παρελθόντος, το φως, αλλά και
με το σκότος και την μαυρίλα που εκφράζει η ίδια η ποίηση, η οποία παύει να
αποτελεί μια ιδεατή, λυρική και εξιδανικευμένη υπόσταση της πραγματικότητας.