Μια πρόταση για τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας

 

 

 

 

Μια πρόταση για τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας  : πανευρωπαϊκή συνδιάσκεψη ειρήνης

 

Σήμερα ζούμε έναν ανελέητο πόλεμο στην Ευρώπη. Μια χώρα η Ρωσία έχει εισβάλει και έχει καταλάβει μέρος της Ουκρανίας. Ο Πούτιν και η προπαγάνδα του έχει αντιστρέψει τους όρους: υποστηρίζει πως στην Ουκρανία, η Δύση έχει επιτεθεί στη Ρωσία. Μόνο με αυτό το ψέμα θα μπορούσε να πείσει πολλούς από τους κατοίκους της χώρας του. Όμως έτσι φαλκιδεύει την αρχή για την εδαφική ακεραιότητα των κρατών. Και η Ουκρανία είναι ανεξάρτητο κράτος!

Σκοπός είναι να σταματήσει ο πόλεμος, χάνονται νέοι άνθρωποι και από τα δύο μέρη εκεί, σκοπός επίσης είναι να επανέλθουν τα σύνορα στην πρότερη κατάσταση.

Ισμήνης Καρυωτάκη, «Φυγόδικος δεν ήμουν», Μιχάλη Πάτση

 Ισμήνης Καρυωτάκη, «Φυγόδικος δεν ήμουν»

 

Είναι το μυθιστόρημα που έλαβε το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος. Είναι ένα αξιόλογο έργο το οποίο είναι ευσύνοπτο, θα μπορούσε ίσως να ήταν και μία νουβέλα, προσεγμένο στο γραφή, το οποίο έχει ως θέμα του μια ιστορία μάλλον συνηθισμένη. Το κείμενο αυτό εκτυλίσσεται γύρω από δύο ομόκεντρους κύκλους, ένας κύκλος εξελίσσεται γύρω από τη ζωή του Σπήλιου, ενός άνδρα που αν και τον κυνηγούν μάλλον για τις πεποιθήσεις του στην περίοδο της χούντας, δεν είναι φυγόδικος,  και μιας γυναίκας, της Εριφύλης. Ο Σπήλιος θέλει να βγει από τη χώρα, η Εριφύλη θέλει να τον βοηθήσει, αλλά δεν θα μπορέσουν να κάνουν κάτι. Το κείμενο διαδραματίζεται στη Δυτική Μακεδονία και στην Ήπειρο. Θα καταλήξουν σε ένα αρχοντικό της θείας της Εριφύλης και στο οποίο και οι δυο τους θα έχουν μια ερωτική ιστορία. Στο έργο υπάρχει η αντήχηση της ιστορίας του Εμφυλίου και της σύγκρουσης στην περιοχή.  Ύστερα θα φύγουν, θα εγκατασταθούν στην Αθήνα. 

Η Ελλάδα Λαϊκή Δημοκρατία!

 

Η Ελλάδα έχοντας μια άλλη πορεία!

Δημήτρη Φύσσα «Πλατεία Λένιν πρώην Συντάγματος»

Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Φύσσα (1956-2014),  «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος» ασχολείται με αυτό το θέμα. Παρουσιάζει την Ελλάδα και την Αθήνα να είναι κομμουνιστική σοβιετικού τύπου, τα ιστορικά γεγονότα να γίνονται από αυτή την οπτική γωνία, π.χ. το Πολυτεχνείο πραγματοποιείται εναντίον του κόμματος και του κομμουνιστικού καθεστώτος, η Ελλάδα αλλάζει ρότα και απαντάει τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη το 1990, κλπ.

Ο Φύσσας με πραγματική επιδεξιότητα παρουσιάζει πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα, φωτίζει την ιστορία μιας υποτιθέμενης Ελλάδας. Μπορεί να πει κάποιος πως τα γεγονότα δεν θα εξελίσσονταν έτσι όπως τα περιγράφει ο συγγραφέας, δηλαδή κατ΄ αναγκαιότητα η Ελλάδα δεν θα διέφερε από τα άλλα Ανατολικά Κράτη, τις Λαϊκές Δημοκρατίες, με αποτέλεσμα οι ελευθερίες του λαού να ήταν απαγορευμένες και η δημοκρατία να ήταν μόνο κατ’ όνομα τέτοια, στην πραγματικότητα καμία πραγματική δημοκρατία δεν θα υπήρχε. Πολύ σωστά βέβαια εδώ σχολιάζει το ρόλο των μυστικών υπηρεσιών του κόμματος και του κράτους οι οποίες δυναστεύουν το λαό. Εξάλλου το έργο στηρίζεται σε χαρακτήρες, πρόσωπα που έχουν άμεση σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες. Είναι ένα ενδιαφέρον, όσο και φανταστικό μυθιστόρημα, το οποίος όμως συμβάλλει να καταλάβουμε την πραγματικότητα του ΚΚΕ σε κάποιες ιστορικές περιόδους, όπως στην περίπτωση του Κώστα Καραγιώργη.

Μιλώντας και πάλι για τα Τρόπαια και την εθνική συμφιλίωση, Μιχάλης Πάτσης

 

Τρόπαια, χωριό εθνικής συμφιλίωσης

Σήμερα που το ελληνικό κράτος και όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματα που δημιούργησε ο Εμφύλιος, αναπτύσσεται μια διαφορετική συμφιλιωτική ηθική στον τόπο μας.

Αυτή η νέα πολιτική έχει εκφραστεί και νομικά με την δημιουργία στο Γράμμο του «Πάρκου εθνικής συμφιλίωσης» είναι ένας χώρος μουσειακός, επισκέψιμος, στον οποίον οι ιστορικοί αναφέρονται στην ιστορία του Γράμμου και στις εμφύλιες μάχες που έλαβαν χώρα εκεί. Ο Γράμμος βέβαια είναι ένας μεγάλος ιστορικός τόπος ο οποίος συνδέεται με την ιστορία της Ελλάδας και σωστά έχει αποφασιστεί να δημιουργηθεί εκεί αυτός ο χώρος.

Κάτι αντίστοιχο προτείνω να γίνει και στα Τρόπαια, όπου πια δεν υπάρχει ένα πάρκο στο βουνό, αλλά το χωριό, λόγω της ιστορίας του. «Χωριό εθνικής συμφιλίωσης» είναι ένας νέος όρος που θα πρέπει να αγωνιστούμε να εισαχθεί στο κράτος.  

Το Τρόπαια - χωριό της εθνικής συμφιλίωσης

 Το Τρόπαια - χωριό της εθνικής συμφιλίωσης

Σήμερα, 29 Αυγούστου, επέτειος τερματισμού του Εμφυλίου είναι ανάγκη να στοχαστούμε για το παρελθόν και το μέλλον.

Πολλά είναι αυτά που πέρασε ο τόπος και η δική μας ή περιοχή από τον Εμφύλιο και τα γεγονότα που βίωσε η Ελλάδα πριν την έναρξή του.

Η Ελλάδα λόγω παράδοσης και πολιτισμού, αλλά και λόγω της πολιτικής συγκυρίας, της βοήθειας των ΗΠΑ, πιο πριν την συμφωνία Τσόρτσιλ Στάλιν, δεν θα μπορούσε να μην ανήκει στη Δύση.

Στον Εμφύλιο χάθηκαν πολλοί και από τις δύο πλευρές. Δεν ξέρω αν υπάρχει επίσημος αριθμός για τους νεκρούς, αλλά παλιότερα λέγαμε 25.000 από την κάθε πλευρά. Σήμερα υποστηρίζεται πως ο εθνικός στρατός είχε 43.000 νεκρούς.

Χούλιο Κορτάσαρ, Κουτσό, (μυθιστόρημα) , Μιχάλη Πάτση

 

 

 

Ο Κορτάσαρ (1914-1984) υπήρξε ένας πολύ γνωστός και πρωτοποριακός Αργεντινός συγγραφέας, ο οποίος στο έργο του γνωρίζει, μελετά και επηρεάζεται από την ευρωπαϊκή παράδοση του μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού.  Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες αλλά έζησε στην Αργεντινή, όπου σπούδασε στη Φιλολογική και Λογοτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες. Δίδαξε σε Πανεπιστήμιο στη χώρα του, αλλά μετακόμισε από το 1951 στο Παρίσι όπου στην αρχή αμειβόταν από την πατρίδα του για το συγγραφικό του έργο, στη συνέχεια όμως εργάστηκε επίσημος μεταφραστής της ΟΥΝΕΣΚΟ.  Στο Παρίσι  εξέδωσε πολλά έργα του και έγινε παγκοσμίως γνωστός, πέθανε από AIDS καθώς προσέλαβε τον ιό από μετάγγιση αίματος.

Το Κουτσό είναι έργο που γράφει και εκδίδει το 1963 ευρισκόμενος στο Παρίσι. Ο τίτλος αναφέρεται στο παιχνίδι κουτσό το οποίο εικάζω πως βλέπει καθημερινά στο Παρίσι που ζει, ακόμα και σήμερα 2024, στους δρόμους του Παρισιού τα παιδιά παίζουν κουτσό, και το οποίο του θυμίζει την πατρίδα του.  Στο έργο του παίζει έναν κάποιο ρόλο προς το τέλος.

Συζητήσεις με τον Βιντγκενστάιν, Μιχάλης Πάτσης

 

Συζητήσεις με τον Βιντγκενστάιν

1

 Η ιστορική εξέλιξη

Γράφει ο Αυστριακός φιλόσοφος «Όταν σκεφτόμαστε το μέλλον του κόσμου, πάντοτε εννοούμε το σημείο που θα φτάσει, αν συνεχίσει την πορεία που εμείς τώρα τονε βλέπουμε ν’ ακολουθεί, δε μας περνάει από το μυαλό πως η πορεία του δεν είναι μια ευθεία γραμμή, αλλά μια καμπύλη που συνεχώς αλλάζει κατεύθυνση». 1929[1]

Αυτά σημείωσε εκείνη τη χρονολογία για να σκεφθεί γύρω από την κοινωνική αιτιοκρατία. Ο κόσμος θα συνεχίσει την πορεία που έχει πάρει μπροστά στα μάτια μας, την πορεία που βλέπουμε να ακολουθεί την ιστορική εποχή κατά την οποία και εμείς ζούμε; Ο Βιτγκενστάιν λέει όχι, η ιστορία δεν αναπτύσσεται με ευθεία γραμμή, μπροστά υπάρχει καμπύλη που αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση, επομένως δεν μπορείς να υπολογίσεις με ακρίβεια το μέλλον του κόσμου ως μια πραγματικότητα που εξελίσσει τα δεδομένα της σημερινής στιγμής.

Βολόντια Βισότσκι, Ο Μίσκα Σίφμαν είναι οξυδερκής

 

Ο Μίσκα Σίφμαν είναι οξυδερκής!

 

Ο Μίσκα Σίφμαν είναι οξυδερκής -

Έχει μια ενόραση! 

«Τι  βλέπουμε, λέει,  εδώ,

Εκτός από τηλεόραση;

Του Σόποτ το φεστιβάλ παρακολουθείς  -

και νυστάζεις στη στιγμή,

και σ' όποιον τύχει απ' τον σωρό, 

για το Ισραήλ του δίνουν βίζα χωρίς γυρισμό!».

Μαϊστράλης Δ.Ε, Στην απόχη του άλλου βλέμματος

 

Αυτή η συλλογή ποιημάτων με τον υπαρξιστικό τίτλο, κυρίως σαρτρικό, μου έκαναν εντύπωση. Διαθέτουν αφηγηματικό ύφος και πολλά, καταλαβαίνει ο αναγνώστης, αποτελούν αντίδραση σε κάποιο ερέθισμα της πραγματικότητας. Υπάρχουν ποιήματα για γνωστούς και φίλους του, αλλά και για την μητέρα και τον πάτερα τα παιδιά και τη σύζυγο. δηλαδή ποιήματα τα οποία αφορούν στην κοινωνική και οικογενειακή ζωή του ανθρώπου.

Νίκου Χουλιαρά, Νερό στο πρόσωπο

Τα διηγήματα αυτά του ιδιαίτερα αναγνωρισμένου της προηγούμενης γενιάς συγγραφέα Νίκου Χουλιαρά (1940-2015) (2005, α΄ έκδοση) διακρίνονται  τόσο για το θέμα τους το οποίο προβάλλουν, αλλά και για τον τρόπο κατασκευής τους. Η θεματική τους είναι περίπου   ίδια σε όλα: η ζωή ενός μεσήλικα,  ο οποίος βάλθηκε να παρατηρεί τη ζωή γύρω του και από αυτή την παρατήρηση διατυπώνονται σκέψεις και ανασύρονται αναμνήσεις, ξεχασμένες επιθυμίες, φοβίες. Τα διηγήματα διαθέτουν έναν αφηγητή σε πρώτο πρόσωπο, ο οποίος γράφει τα κείμενά του με κύρια αναφορά τη ζωή του, το σπίτι του, τη γειτονιά του, τους Αμπελοκήπους ή την γενέθλια πόλη τα Γιάννενα. Ο αφηγητής παρατηρεί τα πράγματα γύρω του ή μέσα του και αφηγείται το υλικό των σκέψεών του.