Αυτή η συλλογή ποιημάτων με τον υπαρξιστικό τίτλο, κυρίως σαρτρικό, μου έκαναν εντύπωση. Διαθέτουν αφηγηματικό ύφος και πολλά, καταλαβαίνει ο αναγνώστης, αποτελούν αντίδραση σε κάποιο ερέθισμα της πραγματικότητας. Υπάρχουν ποιήματα για γνωστούς και φίλους του, αλλά και για την μητέρα και τον πάτερα τα παιδιά και τη σύζυγο. δηλαδή ποιήματα τα οποία αφορούν στην κοινωνική και οικογενειακή ζωή του ανθρώπου.
Οι θεωρήσεις του συγγραφέα έχουν θεολογική προέλευση και στηρίζονται σε μια αφομοίωση του νεοελληνικού πολιτισμού, μέσω διαφορετικών επιδράσεων. Έτσι ο άλλος αποτελεί τον φίλο ή τον σύνοικο μιας κοινότητας ανθρώπων, η οποία αναφέρεται με σπουδαιότητα για τη σημασία της ζωής και δεν αποτελεί τον εχθρό ή την κόλαση. Τα ποιήματα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια συνεισφορά της ήπιας θρησκευτικής σκέψης στη νεοελληνική ποίηση, δηλαδή του θρησκευτικού ριζώματος στην κοινωνία, τα οποία ανήκουν στην ανατολική θρησκευτική παράδοση.
Νομίζω πως σκοπό συγγραφής των ποιημάτων αυτών είναι να δηλωθεί η πορεία του ανθρώπου από τον έξω στον έσω κόσμο, ή από τον έσω στο έξω κόσμο, ακόμα να αποδοθεί τιμή σε κάποιους ανθρώπους σημαντικούς που έφυγαν ή που υπάρχουν ακόμα στη ζωή. Κάποια ποιήματα θυμίζουν ποιήματα μνημόσυνα, χωρίς όμως να υπάρχει η παραμικρή θλιβερή διάσταση, απεναντίας είναι ευφυή στη σύλληψη και χαρούμενα στην καταγραφή τους.
Το ποίημα για τον ποιητή σε αρκετές περιπτώσεις είναι μια περίπτωση απότισης ενδεδειγμένης τιμής προς τον άλλον άνθρωπο και προς τον ιστορικό χρόνο ή αποτελεί ένα μήνυμα σε κάποιο πρόσωπο και στον αναγνώστη για να δηλωθεί η αγάπη στον άλλον άνθρωπο, η αγάπη στην κοινωνική υπόσταση του ανθρώπου. Για να το κατορθώσει αυτό προτιμά την μικρή φόρμα, ποιήματα με συλλαβές λιγότερες από εννέα κυρίως σε ποιήματα σταθερής μορτής τριών, πέντε ή παρεμφερών σε ποσότητα στίχων που περιορίζουν το βλέμμα του αναγνώστη και επικεντρώνεται στην ανάγνωση. Έτσι όμως και ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος καλείται να συμμετάσχει μια ιερής συνάντησης που όλα θα του θυμίζουν τις μεγάλες επιστροφές της ζωής του.
«Ιεροί στίχοι ονείρου
Βλέπω συχνά στον ύπνο μου
σκόρπιους στίχους λυπημένους
μέσα στη λάμψη τους να περνούν
που με τυφλώνει.
κι όλο μου μοιάζουν πρόσωπα
από γνωστούς μου πεθαμένους,
που προσδοκούν μνημόνευση.
γι' αυτό όταν ξυπνώ και προσπαθώ
απάνω στο λευκό χαρτί
με πόθο να τους αναστήσω,
ανάβω μέσα μου ένα κερί» (σ. 59)
Η γλώσσα είναι προσεγμένη, αλλά γίνεται άμεσα αντιληπτή από τον αναγνώστη, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα επικοινωνίας. Αυτό καθώς και ο αφηγηματικός τόνος των ποιημάτων κάνουν το κλίμα τους ιδιαίτερα ζεστό. Αποφεύγεται έτσι η ψυχρότητα της νεότερης ποίησης, καθώς και η ρητορικότητα.