Την περίοδο που διανύουμε διαπιστώνουμε μια ένταση στη φιλολογία σχετικά με ενδεχόμενη επίθεση στην Ουκρανία. Η φιλολογία προέρχεται κυρίως από τις ΗΠΑ αλλά και άλλες δυτικές δυνάμεις.
Μπορεί αυτές οι δυνάμεις να γνωρίζουν πολύ περισσότερα από άλλους. Μάλιστα σήμερα ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι ζήτησε εξηγήσεις από τον Μπάιντεν για την πληροφορία που του έδωσε εκείνος ότι στις 16 Φεβρουαρίου η Ρωσία θα επιτεθεί. Ο Ουκρανός πρόεδρος είπε στον Μπάιντεν πως ο λαός της Ουκρανίας εκφοβίζεται και βιώνει πανικό. Και όλοι εμείς οι άλλοι περιμένουμε την επίθεση της Ρωσίας.
Οι ίδιοι οι Ρώσοι αρνούνται κατηγορηματικά πως σκοπεύουν να επιτεθούν. Λογικά δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν, γιατί αν και είναι αδερφός λαός με την Ουκρανία θα διαρρήξουν τις σχέσεις τους. Όπως τις έχουν διαρρήξει με τους Πολωνούς. Η Ρωσία είναι μια δύναμη που κάνει πάλι αισθητή την παρουσία της και αν και έχει κόστος η παρουσία της δικαιώνει τις προσδοκίες, όπως στη Συρία που απέτρεψε τους ακραίους να πάρουν την εξουσία.
Η Ουκρανία όμως είναι γείτονάς της και πιστεύω πως θα φερθεί με μεγαλύτερη υπευθυνότητα.
Εμείς βέβαια θα πρέπει να αναρωτηθούμε από που προέκυψε αυτή η κρίση; Νομίζω από τις επιλογές των ΗΠΑ για κυριαρχία στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ αλλά και του συμφώνου της Βαρσοβίας. Η Ρωσία είναι φυσικό σήμερα που νιώθει πως ει μεγάλη οικονομική δύναμη και με μοχλό πίεσης το φυσικό αέριο να μην θέλει μια αντίπαλη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη κοντά στα σύνορα της.
Νομίζω πως η κρίση στην Ανατολική Ευρώπη αυτή τη στιγμή αφορά στις στρατηγικές των ΗΠΑ και ο τρόπος επίτευξης τους. Αποχώρησαν από το Αφγανιστάν και τις άλλες περιοχές, γιατί θέλουν να στραφούν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους στον Ειρηνικό και στο Βόρειο Ημισφαίριο. Δηλαδή την επιβολή της δύναμης, της πυγμής τους εκεί. Μόνο που σε αυτά τα μέρη υπάρχουν μεγάλες δυνάμεις, η Κίνα και η Ρωσία. Η πολιτική αυτή εκφράζεται με του Δημοκρατικούς παρά με τους Ρεπουμπλικάνους. Ο Μπους πατέρας δεν πανηγύρισε τη διάλυση του Συμφώνου Βαρσοβίας, απεναντίας ο Κλίντον ξεκίνησε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Την πολιτική αυτή συνέχισε ο Ομπάμα και τώρα ο Μπάιντεν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αφού οι παλιές προλεταριακές επαναστάσεις αντικαθίστανται από νεοφιλελεύθερες δυτικού τύπου; Ίσως αλλά αυτή η φάρσα είναι επώδυνη για τους λαούς.
Έχω τη γνώμη πως ο Πούτιν καταλαβαίνει πως του σχεδιάζουν ένα υβριδικό πόλεμο μέσα στη χώρα του. Η πολιτική του αποτελεί άμυνα απέναντι στις ΗΠΑ και στις άλλες δυτικές χώρες. Η Ρωσία εξάγει ή καλύτερα προλαβαίνει όλους αυτούς που θέλουν να την πλήξουν. Θα το καταφέρει; Δεν το γνωρίζω. Πάντως πιστεύω πως στην Ουκρανία σίγουρα δεν θα επέμβει. Είναι εύκολο κάποιοι να μέμφονται τη Ρωσία, γιατί πραγματικά δεν μοιάζει με τις δυτικές κοινωνίες, όμως είναι μια χώρα που ο πολιτισμός και η αγάπη στον άνθρωπο ρυθμίζουν τα προβλήματα στις δύσκολες καταστάσεις.
Ο κόσμος αλλάζει και η Ευρώπη το ίδιο. Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε ιδανικό περιβάλλον. Φαίνεται δεν τους φοβίζουν οι γείτονες, ούτε και μπορεί κανείς να τους δημιουργήσει πρόβλημα, εκτός ίσως από την "ισχυρά" Κούβα. Νιώθουν ήσυχες. Μπορούν όμως να θέλουν να είναι κυρίαρχοι του κόσμου, ανεξαρτήτως αν οι διάφοροι εταίροι τους τους καλούν να παίξουν αυτό το παιχνίδι; Ο κόσμος μας σήμερα μπορεί να έχει έναν κυρίαρχο; Δεν μιλάω μόνο για την έλλειψη εξισορρόπησης. Χρειάζεται οι λαοί να αφεθούν στην ιστορική τους πορεία ο καθένας και να ρυθμίσουν μόνες τις σχέσεις και την πορεία τους.
Η Ρωσία νομίζω πως θα αποδείξει ότι είναι δύναμη ευθύνης και παράγοντας Ειρήνης για την Ευρώπη. Έχει παρατάξει;το στρατό της στα σύνορα της χώρας της. Δεν έστειλε στρατό και όπλα πέραν του Ατλαντικού. Ίσως αν δούμε λιγότερο ξένο στρατό στην Ευρώπη να είναι όφελος. Δεν ξεχνάω βέβαια πως είναι και αυτή μεγάλη δύναμη και σε κάποια θέματα ίσως να έχει προβληματιστεί για τη στάση των δυτικών απέναντί της.
Η Ουκρανία είναι μια χώρα βαθύτατα διχασμένη ανάμεσα στο δυτικό μέρος και στην Ανατολή. Είναι όμως και μια χώρα πολύ πλούσια σε εύφορες εκτάσεις και πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλά με φτωχούς πολίτες, αφού ο πλούτος έχει συγκεντρωθεί στα χέρια λίγων. Είναι μια χώρα που χρειάζεται βαθιές μεταρρυθμίσεις, αν και εδώ κυριαρχεί ο εθνικισμός και η αντιρωσική πολιτική. Χρειάζεται όμως να βρει κοινή γλώσσα με τη Ρωσία, ο ανταγωνισμός δεν την βοηθάει, έχει ανάγκη τη γειτονική της χώρα και για το φυσικό αέριο με το οποίο πρέπει να καλύψει τις ανάγκες της αλλά και για άλλα θέματα.
Στον πολιτικό τομέα η Ουκρανία έχει μπερδευτεί με τις υποσχέσεις της Δύσης και δεν μπορεί να δει πως η ιστορία της περνά μέσα από τις οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία. Περιττό να πω ότι στις σχέσεις αυτών των δύο κρατών ιδιαίτερα φαίνεται πως η διάλυση της ΕΣΣΔ έγινε με λάθος τρόπο, δηλαδή ανταγωνιστικό και εχθρικό.