Το σώμα μου ρωτάει αν αντέχω την άνοιξη που φεύγει,
βλέπω τα χελιδόνια να αφήνουν την πόλη και εγώ να κάθομαι στο πάρκο,
αρχίζει το κρύο,
δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα ξαναδώ,
δεν ξέρω αν θα προλάβω τα πράσινο χρώμα του κάμπου πάλι,
καθώς οι εποχές μας αφήνουν κάθε χειμώνα,
δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναδώ τους φίλους μου
εκείνους που έφυγαν από την πόλη για άλλες πόλεις
ταξιδεύοντας με τα τραίνα και τα αεροπλάνα.
Το σώμα με ρωτάει κι εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Λάθος ερώτηση, βλακεία ερώτηση θα πουν κάποιοι!
Όλη η καρδιά και η ψυχή είναι ριγμένη στον ορίζοντα.
Παλεύει με τα κύματα και τις αχτίδες που κατεβαίνουν ασημένιες στο χώμα
στα χωράφια και στα ψηλά δέντρα, χαμηλά στους δρόμους και στις πλατείες,
η ψυχή αντέχει και αγωνίζεται να μαζέψει πορτοκάλια, χρυσά στάχια, σταφύλια.
Δεν ξέρει πότε θα έρθει το τέλος! Είναι πάντα έτοιμη!
Δεν ξέρει πότε θα γυρίσει η τελευταία στροφή της πόρτας, αυτής της πορτάρας
που στέκει στο λιμάνι και ψήνεται στον ήλιο.
Είναι πάντα ανέτοιμη!
Ποιος είναι έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι; Μόνο οι φλύαροι!
Οι μέρες κυλούν με σιγουριά όμως. Θέλουμε τη ζωντάνια της συνάντησης.
Και οι φίλοι που δεν είναι κοντά μας, δεν μας πρόδωσαν. Είναι αγνοί, τίμιοι.
Οι μέρες κυλούν και τα καλοκαίρια φεύγουν. Οι χειμώνες έρχονται.
Πιο γρήγορα όμως έρχεται το κόκκινο ηλιοβασίλεμα. Αυτό που χαράζει την καρδιά
με τον φόβο του άγνωστου και του γνωστού. Νιώθεις το αίμα να στάζει από το φεγγάρι!
Νιώθεις το μέλι να στάζει από την καρδιά. Το φεγγάρι είναι μια τελετή. Σου παίρνει τον φόβο, σου παίρνει τον πόνο.
Ηράκλειο 12.6.2021