Μιχάλης Πάτσης
Η επιδημία συνεχίζει να θερίζει στον τόπο μας. Δεν υπάρχει προς το παρόν μια πηγή ελπίδας ότι θα σταματήσει το ύπουλο και καταστρεπτικό έργο της. Τα μέτρα που προτείνονται είναι σημαντικά. Όμως δεν αρκούν να ανακόψουν τους θανάτους. Και στην Ελλάδα και σε άλλα κράτη. Αυτή η πανδημία κατά τη γνώμη μου μπορεί να μας προβληματίσει να ξαναδημιουργήσουμε καλύτερα τις ανθρώπινες σχέσεις. Ίσως για τους θανάτους να ευθύνεται το ότι σαν κοινωνία υποτιμάμε τον θάνατο, την απώλεια της ανθρώπινης ζωής πιο συγκεκριμένα. Αν και αναπτύσσεται αυτό το «θανατικό» στην ελληνική κοινωνία , δεν διακρίνεις καθόλου σχεδόν θλίψη ή λύπη για τους ανθρώπους που φεύγουν. Η κοινωνία έχει επαναπαυθεί στο θέαμα και στα ηλεκτρονικά μέσα τα οποία έχουν αφαιρέσει τη σκέψη από τους ανθρώπους, την περίσκεψη γύρω από μεγάλα προβλήματα.
Οι θάνατοι είναι συνήθως στατιστικά στοιχεία! Σήμερα θάβουμε τους νεκρούς μας μέσα στη βιάση και στην εγκατάλειψη.
Η επιστήμη έχει αντικαταστήσει τη φιλοσοφία ή την ποίηση στην πράξη. Έχουμε επαναπαυθεί στη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του μέλλοντος και ξεχνούμε το παρόν, το οποίο μας φαίνεται πως δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Ξεχνάμε νομίζω τη σημασία της ανθρώπινης ζωής. Αν λυπούμασταν πραγματικά για τους ανθρώπους που χάνονται, οι νεκροί θα ήταν λιγότεροι, αν μας ένοιαζε σαν κοινωνία η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και αν βλέπαμε σε αυτήν κάτι μοναδικό, αν σκεφτόμασταν τον πόνο και πως θα αποτρέψουμε από συμπολίτες μας, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Αλλά νομίζω, δυστυχώς, αυτά πια δεν ενδιαφέρουν. Έχουν απωθηθεί στο πίσω μέρος της συνείδησης μας σαν κάτι που δεν συμφωνεί με την τεχνολογική εποχή. Αν η παιδεία ήταν περισσότερο ανθρωπιστική στην ουσία της, θα μπορούσαν τα πράγματα να πάνε καλύτερα. Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε καλύτερα τη ζωή και την κοινωνία μας.