Αγία Σοφία

Μιχάλης Πάτσης 

3. Αγία Σοφία

Αγία Σοφία δεν είσαι κτίσμα, δεν είσαι εκκλησία,

είσαι ο κόσμος μιας πόλης ολόκληρης.

Είσαι ο ρυθμός που μένεις ζωντανός,

εσύ δίνεις τη ζωή, εσύ κινείς τις ανάσες

πολλούς αιώνες τώρα μιας πόλης πολλών ζωών.

Και σκέφτομαι πώς γίνεται αυτό, πώς κινείς τους αλλόθρησκούς;

Πολλοί θα πουν είναι το ύψος και η μεγαλοπρέπεια τού τρούλου,

άλλοι η κατασκευή που είναι πράγματι περίλαμπρη,

άλλοι θα μιλήσουν για την πνευματικότητα που βγάζεις.

Εγώ θα πω γιατί ήσουν τα φρούριο ενός κόσμου που χάθηκε

και μένει, σε αυτούς που ξέρουν.

Έτσι σαν μάνα ανάθρεψες πολλές γενιές βυζαντινών,

τους εγκόλπωσες, τους ζέστανες, τους ανάθρεψες,

και νομίζω αυτή η ζεστασιά των ανθρώπων είναι που μένει

στα μέρη σου, μια εκκλησία σαν χαλί ή σαν την ασπίδα του Αχιλλέα,

ενός κόσμου που έφυγε, ή γι αυτούς που ξέρουν παραμένει.

Ενός κόσμου με λαμπρές προσαρμογές που πλημμύρισε

τα ουράνια όνειρα σε ένα παράδεισο, όχι γιατί έτσι έπρεπε

αλλά γιατί έτσι πίστευε, κλεισμένος από τα νερά του Χρυσού Κέρατος

και τους λόφους σου.

Είσαι ένα σύμβολο Αγία Σοφία, μιας σοφίας ανθρώπινης

που χάθηκε, αλλά κάτι σαν να έμενε ανεξήγητο σε αυτή,

ελκυστικό, που μας μαγεύει, μας υποψιάζει.

Εκκλησιά πολύβουη ενός κόσμου που βρίσκεται παρόν,

που πάντα θα δίνεις το μέτρο.

Εγώ όταν μπήκα, από τους νάρθηκες πέρασα και μελετούσα την αρχιτεκτονική,

τα ψηφιδωτά και τους κίονες και νόμισα πως ήταν απέραντοι.

Έκανα βόλτες κοιτώντας πότε τα δάπεδο, πότε τους τοίχους, τις θύρες

και τις επιγραφές, τις ελληνικές και ένας αέρας με τράβηξε στον κυρίως ναό.

Μπήκα και η ανάσα μου σταμάτησε, ένα κύμα γύρισε εντός μου,

από νησίδες φωτός, και νόμισα πως ξαναγεννιόμουν με το φως που έμπαινε μέσα μου.

Και μου φαίνεται αυτό το φως είναι τα χιλιάδες παιδία σου,

σκέψεις και προσευχές, όνειρα, ανεκπλήρωτες επιθυμίες

βασιλιάδων και μοναχών που γυρίζουν στα σοκάκια σου,

φτιάχνουν ένα δίχτυ νοητό ή μάλλον ένα ρόμβο αόρατο

στον οποίο μπήκα και εγώ και άφησα κι εγώ κάτι από το

υστέρημά μου, πλεόνασμα ζεστασιάς

μιας καρδιάς που θερμαίνει πάντα

και πιο πολύ, που μπορεί

να σου φανεί χρήσιμο.

Αυτό με μάγεψε,

οι χιλιάδες πνοές ανθηρής σοφίας στο χώρο σου.